Er zit altijd meer achter

Als je een verhaal léést over mensen, dan heb je al snel een mening gevormd in je hoofd. Wie is er fout en wie niet. Lees je in de krant dat een jongen van 15 een kiosk heeft overvallen, dan vorm je onbewust een mening over deze jongen. Dat is menselijk, dat doen we allemaal. Ook mij gebeurt dat als ik een melding lees nog. Maar dan blijkt het toch allemaal anders te zijn… 

Ik wil jullie vertellen over Nellie, een vrouw van 75 met veel gezondheidsproblemen. Tijdens een bezoek aan de fysiotherapeut vertelde zij hoe haar man haar laatst heeft gepoogd te wurgen. Ook bedreigde haar man, Herman (78 jaar), haar en ze was bang dat hij haar wel eens kon neersteken. Vroeger had hij in vuurwapen in huis, “maar nu gelukkig niet meer” had ze er met een zucht aan toegevoegd. De fysiotherapeut meldde dit bij Veilig Thuis. 

Ik las dit verhaal terwijl ik nipte van mijn eerste kop koffie van die dag. Er gingen alarmbellen af in mijn hoofd, want deze mevrouw is duidelijk niet veilig! 

Ik zocht uit wanneer ze alleen thuis was, dan kon zij vrijuit met mij spreken. Ze nam de telefoon op en ik vertelde wie ik was, welke zorg er was gemeld en dat ik haar wilde helpen. Nellie antwoordde resoluut dat ze mijn hulp niet wilde en ze verbrak de verbinding. Verbaasd zat ik nog een paar seconden naar mijn telefoon te staren. 

Daar zat ik dan, met een heel plan om Nellie te helpen uit een thuissituatie die aanvoelde alsof dit stel op een rommelende vulkaan woonde. Maar Nellie wilde geen hulp. Ik begreep er niets van. De situatie liet me niet los en samen met collega’s bedacht ik manieren om toch met ze in gesprek te kunnen gaan.  

Een week later lukte het dan eindelijk. We waren bij Nellie en Herman thuis. Herman liet zijn agenda zien, deze stond bomvol met zorgafspraken voor Nellie. Hij was zo druk met voor haar zorgen dat hij geen tijd voor ons had, zei hij. Ook Nellie zei weer dat we haar met rust moesten laten. Het lukte me nog net om afspraken te maken wat de echtgenoten moesten doen als zij ruzie zouden krijgen, om geweld te voorkomen. Daarna ging de deur voor mijn neus dicht. 

Misschien vraag je je af: waarom deed je niets? Het antwoord is dat we niets kunnen, als de betrokken volwassenen niets wíllen… dan staan we met lege handen. We kunnen ze simpelweg nergens toe dwingen. 

Enkele weken later ging het mis. Een zoektocht naar de autosleutels liep uit op een gevecht waarbij Nellie met haar hoofd tegen de tafel viel. Toen de politie en ambulance kwamen vertelde Nellie hen dat ze wel bang was voor Herman, maar dat ze ook afhankelijk van hem was door haar slechte gezondheid. Ze kon onmogelijk alleen wonen. 

De volgende dag wilden ze wel met me praten. Ze waren beide geschrokken dat het zo uit de hand was gelopen. Herman vertelde dat hij het niet over zijn hart kon verkrijgen om Nellie “naar een verzorgingstehuis te doen”. Maar hij kon de enorme zorg voor Nellie simpelweg niet aan. Ze zaten vast in een zeer onwenselijke en onveilige situatie. Herman vertelde zelf het liefst bij zijn familie in Portugal te gaan wonen. We zijn met Herman en Nellie in gesprek gegaan en samen kwamen zij tot de conclusie dat ze zo niet verder konden.  

Nellie is verhuisd naar een verzorgingstehuis, waar ze inmiddels haar draai heeft gevonden. Herman woont momenteel bij zijn broer in Portugal.