Baby in de nacht

‘Hoeveel?’ vroeg ik verbaasd. ‘Dertien.’ ‘En hoe oud is het kind?’  

Ik wist het antwoord al, de arts had het me net verteld en ik staarde naar de plek op mijn scherm waar ik het had genoteerd. Ik hoopte even dat ik het fout had opgeschreven. ‘7 maanden,’ zei de arts die ik aan de lijn had. Ik had het goed genoteerd. De arts vertelde verder. Mijn vingers typten vanzelf mee, maar ondertussen bleef het in mijn hoofd dreunen: 13 breuken… 13 Breuken bij zo’n jong kind. Er waren ook nog wat blauwe plekken gevonden en een paar kleine ronde littekens van brandwonden op het been en een verse brandwond.  Ongeveer zo groot als het topje van een sigaret.  ‘De ouders gaven aan dat ze geen idee hebben hoe het kind aan de breuken komt,’ ging de arts verder.   

De ouders waren naar het ziekenhuis gekomen omdat het kind veel huilde en zijn ene armpje niet meer bewoog. Bij het maken van een foto van het armpje ontdekte de arts nóg twee oude breuken. En gelukkig was deze arts zo alert om gelijk het hele lijfje te onderzoeken. Het was al later op de avond en ze wilde graag overleggen met Veilig Thuis. ‘Wat nu?’ vroeg ze.  

We spraken af dat het ziekenhuis de baby en een van de ouders voor de nacht in het ziekenhuis liet blijven onder begeleiding van de verpleging. De volgende dag zou een vertrouwensarts van Veilig Thuis samen met een collega van mij naar het ziekenhuis gaan.  

Ik hing op en plofte op de bank. Ik hoopte dat ik die avond geen telefoontjes meer zou krijgen. Dit verhaal liet me toch niet zo een-twee-drie los. Ik had in mijn leven heel wat afleveringen van Medisch Centrum West, ER, Grace Anatomy en House verslonden en ik was me dus bewust van allerlei bijzondere medische aandoeningen. Je zou het maar meemaken als ouder. Dat net jouw kindje zulke broze botten heeft, dat ze bij het minste of geringste een breuk oplopen. En alsof dat nog niet erg genoeg is, word je ook nog eens verdacht van kindermishandeling. Zou er een medische verklaring kunnen zijn? 

Nee, die breuken konden misschien op de een of andere manier wel verklaard worden. Maar die brandwonden… dat maakte het geheel extra zorgelijk.   

De volgende dag besprak ik de situatie met een pas gestarte jonge collega. ‘Die brandwonden’ zei hij, ‘die kunnen ze toch onderzoeken en vergelijken met het merk sigaretten die ouders roken? Dan weet je het gelijk.’ ‘Aha,’ reageerde ik lachend, ‘terwijl ik ziekenhuisseries keek, bingde jij CSI. Maar helaas werkt dat in het echte leven niet zo.’ Ik legde hem uit dat in deze situatie artsen en maatschappelijk werkers zich erop richten dat dit niet weer kan gebeuren. Als een medische aandoening is uitgesloten, dan zal de politie, zonder dergelijke technische hoogstandjes, moeten ontdekken wat er is gebeurd. Voordat we zeker weten of, en wie van de ouders de veroorzaker is van de breuken en andere wonden van het kind, mag het kind niet alleen met de ouders blijven. Maar dat is nog helemaal niet gemakkelijk, want je wil een baby ook niet bij zijn ouders weghalen. Ook dat zou heel schadelijk zijn voor de baby. We kijken dan hoe het kindje op een veilige manier bij zijn of haar ouders kan blijven. Zo kunnen we afspreken dat er altijd iemand bij is. Een familielid bijvoorbeeld.  

Mijn collega’s gingen met deze casus verder. Maar ik heb nog vaak aan dit kindje teruggedacht…