Een glazen stolp om haar huis

Ik heb de podcast Zij is van mij geluisterd. Dit is een podcast over femicide waarbij ik vooral schrok van de cijfers. Elke 8 tot 10 dagen wordt een vrouw vermoord door haar (ex)partner. Dat is fors. In veel gevallen gaat hier ‘stalking’ aan vooraf. Ik luisterde de podcast op de fiets naar mijn werk en werd de verhalen ingezogen terwijl ik alle stalkingslachtoffers die ik had gesproken in mijn hoofd naliep. Hoe zou het nu met ze gaan? Heb ik wel genoeg voor ze kunnen doen? Hebben ze zich tenminste gehoord gevoeld door mij? Heb ik dingen over het hoofd gezien? 

Ik stond dan ook helemaal op scherp toen ik weer, vers van een geluisterde aflevering, mijn werkdag startte. Deze ochtend had ik het verhaal geluisterd van een jonge vrouw die door haar ex-partner op slinkse wijze haar huis uit was gelokt om haar eenmaal buiten neer te kunnen steken.  

Tussen de verschillende meldingen zat die dag ook de volgende politiemelding: Het betreft een man, die na heftig huiselijk geweld tegen zijn (ex)vrouw en kinderen een tijdelijk contact- en locatieverbod heeft gekregen en dus niet bij het huis van moeder en kinderen mag komen. Hij besloot toch langs het huis te gaan terwijl alle gezinsleden thuis waren, om aldaar een mand voor de deur te zetten. Dat was de melding. Ik moet zeggen… ik heb zorgelijkere situaties voorbij zien komen. Er is nooit iemand veroordeeld voor het uitdelen van gebakjes (voor zover ik weet). 

Normaal zou mijn eerste gedachte zijn geweest dat de man iets liefs probeert te doen om zijn (ex)vrouw weer voor zich te winnen. Zo niet deze dag. Vandaag zag ik hele scenario’s voor me hoe de gekrenkte man met tompoezen haar haar huis uit probeerde te lokken. Of wellicht was het gewoon een eerste stap van een geraffineerd plan om bij haar in de buurt te kunnen komen.  

Ik belde de vrouw en prees haar dat ze dit incident bij de politie meldde. Dat ze nu niet aan tafel naar de tompoezen zat te staren, bedenkend dat hij tussen het geweld door toch ook wel heel lief is. Maar verder? Wat kon ik nog meer voor haar betekenen? We namen de afspraken die zij met de politie had gemaakt om haar veiligheid te waarborgen nog eens door, en ik bood haar aan hulpverlening voor haar aan te vragen. Iemand met wie ze over deze situatie zou kunnen praten. Helaas kon ik de man niet bij haar uit de buurt houden. Ik kon haar niet garanderen dat hij niet terug zou komen. Het voelde dan ook meer dan onbevredigend toen ik ophing.  

Een glazen stolp wilde ik om haar huis zetten. Of beter nog, om haar hele wijk of stad. Zodat ze zich vrij kon bewegen zonder bang te zijn. Zodat ze haar leven weer kon oppakken zonder steeds naar buiten te hoeven kijken of hij weer ergens staat. Maar dat kon ik niet. Nog niet tenminste. Wellicht ontdek ik ooit hoe dat moet. Ik kan niet wachten…

Guinevere, medewerker Veilig Thuis Hollands Midden